اروپا و آمريكا در حال رقابتي شديد هستند تا نخستين كساني باشند كه كاميون‌هاي خودران روانه جاده‌ها مي‌كنند. اين كار، كار بزرگي است، چون كاميون‌هاي خودران بسيار كم هزينه هستند، امن‌ترند و به رانندگان كمك مي‌كنند زودتر به مقصد مورد نظرشان برسند.
با وجود رقابت تنگاتنگي كه در اين زمينه وجود دارد، با اين حال، به نظر مي‌رسد ايالات متحد قدري از اروپا جلوتر افتاده است. در واقع، قوانين سختگيرانه كمتر، شبكه بزرگراهي گسترده‌تر و نوآوري‌هاي زيادتر باعث شده است ايالات متحده در اين زمينه از اروپا پيشي بگيرد.
البته پيش از اين در اروپا ماشين‌هاي خودران و ماشين‌هاي مرتبط به هم وجود داشته است ولي تاكنون براي حمل و نقل بار از آن‌ها استفاده نشده است. براي مثال، كمپاني اسكانيا در ماه دسامبر 2017 صد هزارمين كاميونش را به سيستم ارتباط فعال مجهز كرد. اين سيستم به دفاتر اسكانيا اجازه مي‌دهد از راه دور عيب و ايرادها را تشخيص بدهند و رانندگان را به گونه‌اي هدايت كنند كه امنيت بيشتري داشته باشد و سوخت كمتري مصرف كند.
در ماه مي گذشته نيز كمپاني دايملر از نخستين كاميوني رونمايي كرد كه در سطح جهاني به صورت رسمي يك كاميون خودران شناخته شد و به احتمال زياد ظرف يك دهه آينده در ناوگان‌هاي حمل و نقل خدمت‌رساني خواهد كرد. اين در حالي است كه كاميون‌هاي خودران در آمريكا راهي بزرگراه‌ها شده‌اند و مدتي است كالا و بار جا به جا مي‌كنند.
ظرف شش ماه گذشته، كاميون خودراني كه توسط كمپاني امبارك (Embark) ساخته شده است حدود 650 دستگاه يخچال را از ال‌پاسو در تگزاس تا مركز توزيع آن‌ها واقع در پالم‌اسپرينگ، كاليفرنيا (650 مايل) حمل كرده است. يك كاميون خودران شركت Uber نيز 120 ميل راه پيموده و 50000 قوطي نوشابه جا به جا كرده است. شركت Waymo نيز به تازگي اعلام كرده است حمل بار به مقصد مراكز ديتاي شركت گوگل واقع در آتلانتا را به صورت آزمايشي با كاميون‌هاي خودران انجام خواهد داد. البته يكي از دلايلي كه آمريكا در اين زمينه جلو افتاده اين است كه بزرگراه‌هاي زياد و طولاني دارد كه براي انجام پروژهاي آزمايشي بسيار مناسبند. انجام چنين آزمايش‌هايي در اروپا دشوار است چون بايد با دولت چندين كشور مختلف هماهنگي‌هايي صورت بگيرد.
مشكل ديگري كه بر سر راه قرار دارد، بازگشت سرمايه و رسيدن به سود است. هزينه تجهيز كردن يك كاميون بدون راننده مي‌تواند بيش از بيست و پنج هزار دلار باشد و هزينه صرفه‌جويي در مصرف سوخت، دستمزد كارگران و هزينه تعمير و نگهداري بايد به اندازه‌اي باشد كه سرمايه‌گذاري بر روي توليد اين گونه كاميون‌ها را توجيه كند. وقتي هم صحبت از قوانين و مقررات سختگيرانه پيش مي‌آيد، بايد گفت اين قوانين در آمريكا كمتر وجود دارند و سازمان ايمني و ترافيك در بزرگراه‌ها، سرفصل‌هايي براي وضع قوانين در تمامي بزرگراه‌هاي اين كشور تعيين كرده است. از طرفي، اتحاديه اروپا براي هر كشور عضو اين اتحاديه، قوانين متفاوتي وضع كرده است و چندين كشور كه مسير كاميون‌هاي خودران مي‌تواند از آن‌ها عبور كند، عضو اتحاديه اروپا نيستند. مشكل ديگري كه در اروپا وجود دارد اين است كه ممكن است خلافكاران كنترل كاميون‌ها را در دست بگيرند و آن را به همراه بار به كشورهاي ديگر ببرند.
با همه اين تفاسير، بايد گفت بازار كاميون‌هاي خودران فرصت بسيار بزرگي در اختيار مي‌گذارد. اگر بزرگراه‌هاي مناسب و مقررات غير سختگيرانه وجود داشته باشد، نوآوري‌هاي زيادي مي‌توانند ظهور كنند و به زودي مشخص خواهد شد كه كاميون‌هاي خودران در كدام سوي اقيانوس اطلس زودتر راهي بزرگراه‌ها خواهند شد.
اروپا و آمريكا در حال رقابتي شديد هستند تا نخستين كساني باشند كه كاميون‌هاي خودران روانه جاده‌ها مي‌كنند. اين كار، كار بزرگي است، چون كاميون‌هاي خودران بسيار كم هزينه هستند، امن‌ترند و به رانندگان كمك مي‌كنند زودتر به مقصد مورد نظرشان برسند.
با وجود رقابت تنگاتنگي كه در اين زمينه وجود دارد، با اين حال، به نظر مي‌رسد ايالات متحد قدري از اروپا جلوتر افتاده است. در واقع، قوانين سختگيرانه كمتر، شبكه بزرگراهي گسترده‌تر و نوآوري‌هاي زيادتر باعث شده است ايالات متحده در اين زمينه از اروپا پيشي بگيرد.
البته پيش از اين در اروپا ماشين‌هاي خودران و ماشين‌هاي مرتبط به هم وجود داشته است ولي تاكنون براي حمل و نقل بار از آن‌ها استفاده نشده است. براي مثال، كمپاني اسكانيا در ماه دسامبر 2017 صد هزارمين كاميونش را به سيستم ارتباط فعال مجهز كرد. اين سيستم به دفاتر اسكانيا اجازه مي‌دهد از راه دور عيب و ايرادها را تشخيص بدهند و رانندگان را به گونه‌اي هدايت كنند كه امنيت بيشتري داشته باشد و سوخت كمتري مصرف كند.
در ماه مي گذشته نيز كمپاني دايملر از نخستين كاميوني رونمايي كرد كه در سطح جهاني به صورت رسمي يك كاميون خودران شناخته شد و به احتمال زياد ظرف يك دهه آينده در ناوگان‌هاي حمل و نقل خدمت‌رساني خواهد كرد. اين در حالي است كه كاميون‌هاي خودران در آمريكا راهي بزرگراه‌ها شده‌اند و مدتي است كالا و بار جا به جا مي‌كنند.
ظرف شش ماه گذشته، كاميون خودراني كه توسط كمپاني امبارك (Embark) ساخته شده است حدود 650 دستگاه يخچال را از ال‌پاسو در تگزاس تا مركز توزيع آن‌ها واقع در پالم‌اسپرينگ، كاليفرنيا (650 مايل) حمل كرده است. يك كاميون خودران شركت Uber نيز 120 ميل راه پيموده و 50000 قوطي نوشابه جا به جا كرده است. شركت Waymo نيز به تازگي اعلام كرده است حمل بار به مقصد مراكز ديتاي شركت گوگل واقع در آتلانتا را به صورت آزمايشي با كاميون‌هاي خودران انجام خواهد داد. البته يكي از دلايلي كه آمريكا در اين زمينه جلو افتاده اين است كه بزرگراه‌هاي زياد و طولاني دارد كه براي انجام پروژهاي آزمايشي بسيار مناسبند. انجام چنين آزمايش‌هايي در اروپا دشوار است چون بايد با دولت چندين كشور مختلف هماهنگي‌هايي صورت بگيرد.
مشكل ديگري كه بر سر راه قرار دارد، بازگشت سرمايه و رسيدن به سود است. هزينه تجهيز كردن يك كاميون بدون راننده مي‌تواند بيش از بيست و پنج هزار دلار باشد و هزينه صرفه‌جويي در مصرف سوخت، دستمزد كارگران و هزينه تعمير و نگهداري بايد به اندازه‌اي باشد كه سرمايه‌گذاري بر روي توليد اين گونه كاميون‌ها را توجيه كند. وقتي هم صحبت از قوانين و مقررات سختگيرانه پيش مي‌آيد، بايد گفت اين قوانين در آمريكا كمتر وجود دارند و سازمان ايمني و ترافيك در بزرگراه‌ها، سرفصل‌هايي براي وضع قوانين در تمامي بزرگراه‌هاي اين كشور تعيين كرده است. از طرفي، اتحاديه اروپا براي هر كشور عضو اين اتحاديه، قوانين متفاوتي وضع كرده است و چندين كشور كه مسير كاميون‌هاي خودران مي‌تواند از آن‌ها عبور كند، عضو اتحاديه اروپا نيستند. مشكل ديگري كه در اروپا وجود دارد اين است كه ممكن است خلافكاران كنترل كاميون‌ها را در دست بگيرند و آن را به همراه بار به كشورهاي ديگر ببرند.
با همه اين تفاسير، بايد گفت بازار كاميون‌هاي خودران فرصت بسيار بزرگي در اختيار مي‌گذارد. اگر بزرگراه‌هاي مناسب و مقررات غير سختگيرانه وجود داشته باشد، نوآوري‌هاي زيادي مي‌توانند ظهور كنند و به زودي مشخص خواهد شد كه كاميون‌هاي خودران در كدام سوي اقيانوس اطلس زودتر راهي بزرگراه‌ها خواهند شد.
حمل بيش از ۶۰هزار تن كالاي اساسي از بندرامام به استان سمنان